Boodschappen
Mijn man doet vaak alleen boodschappen. Ik
houd er zo van!
Als vrijdenkende vrouw kan ik mijzelf heel
boos maken over rolverdeling door geslacht, leeftijd of verstandelijk niveau.
Behalve een fysieke voorsprong aan de kant van de mannen van gelijk trainings-
en conditieniveau, denk ik dat alles wat we doen of denken als mens
individualistisch is. Helaas krijgen we, zelfs in deze moderne westerse
gemeenschap, rollen en taken toebedeeld die ‘zo horen’. Veel te vaak wordt niet
eens de vraag gesteld waarom dat zo is. Ik pleit voor verandering, laten we nou
gewoon zeven miljard individuen zijn. Als groepen verbonden door innerlijke
waarden, niet door uiterlijke kenmerken. Een waarschijnlijk onhaalbare droom,
maar hoop doet leven.
Gisteravond kwam ik thuis na een bezoekje
aan mijn vriendin. Ik had spontaan mijn laptop en tas gepakt en reed naar haar
toe, alle plichten voor die dag achterlatend. Geluiden van een dipje gaven mij
de lust om haar te gaan opvrolijken door haar te helpen waar ze was vastgelopen.
Na een gezellige middag kwam ik weer thuis waar de geur van een heerlijk
ovengerecht mij al tegemoet kwam. Bij het vertrek die middag, had mijn man
gevraagd hoe laat, hoe warm en met wat, de oven aangezet moest worden. Zo
konden we op de tijd die ik beloofd had thuis te zijn, direct eten. Als vrouw
voelt dat goed, een man die meedenkt. Toch kon hij het die avond niet laten een
steekje onder water te geven. De dag ervoor had ik blijkbaar beloofd mijn
tongstrelende Tiramisu te maken om de vrijdagavond te vieren. Zomaar het leven
vieren met bourgondische spijzen en dranken maakt de innige band met een
partner en het besef van het goede leven hier in het westen, dat alles de
moeite waard is. Nu moesten we dat doen met een kaasplankje. Ook niet verkeerd
maar man lief liet duidelijk weten licht teleurgesteld te zijn vanwege het
gemis van de zacht-zoete verleiding uit Italië. Wat kunnen mannen soms zeuren…
Deze morgen stapte mijn echtgenoot al vroeg
in zijn schoenen om op pad te gaan. Zoals vaak op zaterdagmorgen ging hij naar
de markt om wat heerlijke kipgerechten te halen bij de poeliersstal in het
volgende dorp. “Ik neem meteen boodschappen mee voor de komende dagen” had hij
gezegd. Trots op het initiatief besloot ik alsnog de Tiramisu maar direct te
maken bij wijze van verrassing…
Wat een stoere man heb ik toch. Doordat ik
niet op watjes val, kwam hij ooit op mijn pad. Weliswaar een tikje traditioneel
en conservatief opgevoed, dat gaat nou eenmaal ook in deze tijd nog zo, maar
redelijk vrijdenkend en heel vrouwvriendelijk. Toch, volgens de westerse
denkpatronen, een typische man. Zo één met rondslingerende sokken en altijd de
zapper in zijn hand. Tja, en wat wil je als vrouw nou eigenlijk? Een
breedgeschouderde, goed uitziende adonis met een zorgzaam karakter, humor en
behulpzaam. Maar ook met haar op zijn tanden, niet te volgzaam, ondernemend,
ongecompliceerd en een eindeloze adoratie voor zijn eigen vrouw. Met
testosteron genoeg voor een aangenaam seksleven en om te je beschermen voor het
kwaad, maar met te weinig testosteron om naar andere vrouwen te kijken,
machtswellust en agressiviteit tentoon te spreiden. Is er iemand die deze
figuur al gevonden heeft?
Enfin, het feestdesert stond al in de
koelkast toen manlief weer tuis arriveerde. Hij plantte de goed gevulde doos
met boodschappen op het aanrecht en griste er een verpakking met mergpijpjes
uit voor zijn schatje, de hond. “Ik heb allemaal heerlijke spulletjes
meegenomen om te eten, kijk jij even wat direct in de vriezer moet. Het is wel
voor een hele week eten” zei hij trots. Er kwam inderdaad een rijkheid aan
lekker eten uit de doos. Hij had slim ingekocht en diverse ‘kant-en-klaar’ vleesgerechten
uit de aanbieding meegebracht. Ook kip, noten en gebak kwamen uit de doos…oh
jee…we moeten toch echt eens aan onze lijn denken. Met een zelfingenomen lach
had manlief wel de Tiramisu zien staan, maar besloot mij te plagen en zijn mond
te houden. Hij wist dat ik de vraag ging stellen….ik trap er nog altijd in.
Ondanks het gezellige uitpakfeest, kon ik het niet laten mij toch lichtelijk te
ergeren aan zijn mannelijkheid. “Wat voor groenten eten we bij de gerechten”
had ik gevraagd omdat ik de gezonde aspecten van de dagelijkse maaltijden
miste. Lachend zei hij: “daar ben ik niet van hoor, dat is jouw afdeling…had je
maar een boodschappenlijstje mee moeten geven”
Vandaag lach ik erom, ik heb een goede bui.
En trouwens, ik had als netjes opgevoede vrouw nog wel voldoende groenvoer in
de vriezer om het nodige met het aangename te verenigen.
Daar gaat mijn pleidooi. Zijn mannen en
vrouwen dan toch van een ander ras? Of zijn wij toevallig twee individuen die
per ongeluk in het collectief geheugen passen? Ik ben geneigd het laatste te
geloven maar betrap mezelf nog altijd op maatschappelijke normaliteit. Ik ga
vanaf nu maar weer mijn stinkende best doen om elk mens als individu te zien en
te beoordelen. Ik hou van mensen zoals ze zijn en om zelf gelukkig te worden zal
ik ze ook accepteren zoals ze zijn. Zij zijn altijd anders dan ik, ongeacht
verschijningsvorm, gelukkig wel!
