Van alledag en geluk

Boodschappen

Mijn man doet vaak alleen boodschappen. Ik houd er zo van!

Als vrijdenkende vrouw kan ik mijzelf heel boos maken over rolverdeling door geslacht, leeftijd of verstandelijk niveau. Behalve een fysieke voorsprong aan de kant van de mannen van gelijk trainings- en conditieniveau, denk ik dat alles wat we doen of denken als mens individualistisch is. Helaas krijgen we, zelfs in deze moderne westerse gemeenschap, rollen en taken toebedeeld die ‘zo horen’. Veel te vaak wordt niet eens de vraag gesteld waarom dat zo is. Ik pleit voor verandering, laten we nou gewoon zeven miljard individuen zijn. Als groepen verbonden door innerlijke waarden, niet door uiterlijke kenmerken. Een waarschijnlijk onhaalbare droom, maar hoop doet leven.

Gisteravond kwam ik thuis na een bezoekje aan mijn vriendin. Ik had spontaan mijn laptop en tas gepakt en reed naar haar toe, alle plichten voor die dag achterlatend. Geluiden van een dipje gaven mij de lust om haar te gaan opvrolijken door haar te helpen waar ze was vastgelopen. Na een gezellige middag kwam ik weer thuis waar de geur van een heerlijk ovengerecht mij al tegemoet kwam. Bij het vertrek die middag, had mijn man gevraagd hoe laat, hoe warm en met wat, de oven aangezet moest worden. Zo konden we op de tijd die ik beloofd had thuis te zijn, direct eten. Als vrouw voelt dat goed, een man die meedenkt. Toch kon hij het die avond niet laten een steekje onder water te geven. De dag ervoor had ik blijkbaar beloofd mijn tongstrelende Tiramisu te maken om de vrijdagavond te vieren. Zomaar het leven vieren met bourgondische spijzen en dranken maakt de innige band met een partner en het besef van het goede leven hier in het westen, dat alles de moeite waard is. Nu moesten we dat doen met een kaasplankje. Ook niet verkeerd maar man lief liet duidelijk weten licht teleurgesteld te zijn vanwege het gemis van de zacht-zoete verleiding uit Italië. Wat kunnen mannen soms zeuren…

  

Deze morgen stapte mijn echtgenoot al vroeg in zijn schoenen om op pad te gaan. Zoals vaak op zaterdagmorgen ging hij naar de markt om wat heerlijke kipgerechten te halen bij de poeliersstal in het volgende dorp. “Ik neem meteen boodschappen mee voor de komende dagen” had hij gezegd. Trots op het initiatief besloot ik alsnog de Tiramisu maar direct te maken bij wijze van verrassing…

Wat een stoere man heb ik toch. Doordat ik niet op watjes val, kwam hij ooit op mijn pad. Weliswaar een tikje traditioneel en conservatief opgevoed, dat gaat nou eenmaal ook in deze tijd nog zo, maar redelijk vrijdenkend en heel vrouwvriendelijk. Toch, volgens de westerse denkpatronen, een typische man. Zo één met rondslingerende sokken en altijd de zapper in zijn hand. Tja, en wat wil je als vrouw nou eigenlijk? Een breedgeschouderde, goed uitziende adonis met een zorgzaam karakter, humor en behulpzaam. Maar ook met haar op zijn tanden, niet te volgzaam, ondernemend, ongecompliceerd en een eindeloze adoratie voor zijn eigen vrouw. Met testosteron genoeg voor een aangenaam seksleven en om te je beschermen voor het kwaad, maar met te weinig testosteron om naar andere vrouwen te kijken, machtswellust en agressiviteit tentoon te spreiden. Is er iemand die deze figuur al gevonden heeft?

Enfin, het feestdesert stond al in de koelkast toen manlief weer tuis arriveerde. Hij plantte de goed gevulde doos met boodschappen op het aanrecht en griste er een verpakking met mergpijpjes uit voor zijn schatje, de hond. “Ik heb allemaal heerlijke spulletjes meegenomen om te eten, kijk jij even wat direct in de vriezer moet. Het is wel voor een hele week eten” zei hij trots. Er kwam inderdaad een rijkheid aan lekker eten uit de doos. Hij had slim ingekocht en diverse ‘kant-en-klaar’ vleesgerechten uit de aanbieding meegebracht. Ook kip, noten en gebak kwamen uit de doos…oh jee…we moeten toch echt eens aan onze lijn denken. Met een zelfingenomen lach had manlief wel de Tiramisu zien staan, maar besloot mij te plagen en zijn mond te houden. Hij wist dat ik de vraag ging stellen….ik trap er nog altijd in. Ondanks het gezellige uitpakfeest, kon ik het niet laten mij toch lichtelijk te ergeren aan zijn mannelijkheid. “Wat voor groenten eten we bij de gerechten” had ik gevraagd omdat ik de gezonde aspecten van de dagelijkse maaltijden miste. Lachend zei hij: “daar ben ik niet van hoor, dat is jouw afdeling…had je maar een boodschappenlijstje mee moeten geven”

Vandaag lach ik erom, ik heb een goede bui. En trouwens, ik had als netjes opgevoede vrouw nog wel voldoende groenvoer in de vriezer om het nodige met het aangename te verenigen.

Daar gaat mijn pleidooi. Zijn mannen en vrouwen dan toch van een ander ras? Of zijn wij toevallig twee individuen die per ongeluk in het collectief geheugen passen? Ik ben geneigd het laatste te geloven maar betrap mezelf nog altijd op maatschappelijke normaliteit. Ik ga vanaf nu maar weer mijn stinkende best doen om elk mens als individu te zien en te beoordelen. Ik hou van mensen zoals ze zijn en om zelf gelukkig te worden zal ik ze ook accepteren zoals ze zijn. Zij zijn altijd anders dan ik, ongeacht verschijningsvorm, gelukkig wel!