Churandy in Van Dale!

Maandag 22 augustus 2016.

Het zit er weer op voor de olympiërs deze mooie, kleurrijke spelen. Buiten de altijd geweldige gouden, hebben wij Nederlanders, verassende blije bronzen, maar vreemd genoeg ook  teleurstellende zilveren plakken binnen gehengeld. De reacties van de sporters op hun prestaties lieten weer eens zien dat sport ook vooral emotie is. Dat hoogmoed voor de val kan komen en dat heel erg goed, lang niet altijd goed genoeg is. Afhankelijk van wie je het vraagt.

Toch moet je als sportminnende Nederlander bekennen dat er één sporter is die altijd een glimlach op je gezicht tovert, hoe hij ook presteert. Met zijn 5^e plek op de 200 meter moeten we hem toch echt benoemen als overall winnaar van team NL en boegbeeld voor de nationale blijheid: Churandy Martina ‘King of smiles’. Wat een energie, wat een veerkracht, wat een positiviteit!

Na een aantal gebroken slaapsessies door het nachtelijk sporten, ben ik deze ochtend fris en vrolijk opgestaan. Ik besluit gewoon aan een mooie dag te beginnen en al mijn zorgen weg te lachen. Na een slechte periode lekker weer vooruit kijken, niet stilstaan bij het verleden, daaraan is niets meer te veranderen, dat was. Daarvan heb ik iets geleerd. Vandaag heb ik het zo druk als ik mijzelf maak en ik zie wel weer wat morgen komt. Ik doe mijn best het leven zo goed mogelijk te leven en probeer de mensen om mij heen aan het lachen te krijgen. Ik wil krijgen wat ik geef en voelen dat ik leef, kortom, ik voel mij zo Churandy!

Ja, Churandy als zelfstandig naamwoord, een blijde emotie, hij verdient het. Misschien is dat wel net zo mooi als goud. Niet vereeuwigd in de sportkroniek maar in de dikke Van Dale. Ik ga ervoor pleiten! Het woord promoten door het veel te gebruiken en goed te verspreiden. Doe mee en voel je ook lekker Churandy…het leven is mooi…

Vreemde vogels

Toen ik een tijdje terug het huis uitstapte hoorde ik hem weer. Met zijn weinig melodieuze tweetonige stem was hij druk een popje aan het versieren. “Koekoek koekoek” was zijn sexy lokroep. “Maar goed dat we hier tussen de akkers zitten” dacht ik nog buiten de doos… In veeteeltgebied zou het ventje nog wel eens raar op zijn snavel kunnen kijken als er een kudde zwartgevlekte dames zich aangetrokken voelden door zijn belofte naar lekkere snacks. Om het maar niet te hebben over de schok die het vogeltje te verwerken krijgt na een liefkozend, luid en vals, maar goedbedoeld, “BOE”.

Wat mij vanaf dat moment bezig hield, was eigenlijk van totaal andere aard….: ‘Hoe weet zo’n Koekoek nou dat hij een Koekoek is?’. Hij wordt immers grootgebracht door vreemde vogels die een andere taal spreken. Moeder koekoek legt één ei in een nest van een andere, het liefst, zangvogel.  Daar termineert ze de al aanwezige eitjes. Mochten er nog eitjes worden bijgelegd door de pleegmoeder, maakt het koekoekskuiken daar na zijn eigen uitkomst korte metten mee en smijt deze potentiële pleegbroers en zusters genadeloos over de rand van het nest. Toch is de zangvogelmoeder moeder genoeg en brengt de egoïstische parasiet liefdevol groot in haar eigen taal, met haar eigen normen en waarden.

Zelf breng ik een kaketoekuiken groot, de ouders hadden blijkbaar wat anders aan hun hoofd en wilden het kleintje niet meer voeden. Het gevolg van mijn reddingsactie zal een kaketoe zijn die vermoedt dat hij een mens is en ook mijn taal zal gaan spreken. Als hij geslachtsrijp is zal hij als monogaam kuifdrager verliefd worden op een mens en daardoor waarschijnlijk nooit een goede oudervogel worden. Ik heb tenminste nog nooit gehoord van een mensketoe, het zal wel iets genetisch zijn.

Toch werkt het voor die koekoek blijkbaar anders. Zijn monotone “koekoek” lijkt in de verste verte niet op de vrolijke melodie van een nachtegaal of winterkoning. En klaarblijkelijk vallen ze in hun latere carrière op hun soortgenoten. Hoe weten ze dat nou? Schrikken ze zich misschien een hoedje bij het aanzien van hun spiegelbeeld in een waterplas, raken daarna in een depressie omdat ze er behoorlijk anders uitzien dan hun pleegouders? Komen ze vervolgens op hun zoektocht naar hun eigen ik, lotgenoten tegen? En zitten die dan verstopt in een boomstam met een luikje? Ook een manier om met je depressie om te gaan. Door een klein spleetje gluurt het vogeltje de grote boze wereld in. Wanneer er dan toevallig een huilend vrouwtje op een tak voor hem land is hij zo blij. Met een ferme zwaai gooit hij zijn luikje open en wil verrassend uit de hoek komen met een lachwekkend “Kiekeboe”, maar alles wat hij uit kan brengen is blijkbaar een monotoon klinkend “Koekoek”. Toch weet het vrouwtje nu wel hoe laat het is en zal na enige ontuchtige handelingen op zoek gaan naar een kraambed dat eruit ziet als dat waar ze geboren is. Daar zal ze alle oude frustraties van zich af gooien en richt een bloedbad aan bij een mooi zingend gastgezin terwijl het mannetje deze ouders in de dop afleid. De geschiedenis zal zich herhalen en de vogelvrede zal ver te zoeken zijn, wat zou de wereld er veel beter uitzien zonder jaloezie!… vreemde vogel hoor! Toch ergens net mensen…

Over vreemde vogels gesproken, bekijk dit filmpje eens van onze babykaketoe Billy! :-)) Hij kwam een paar weken terug uit zijn ei op onze boerderij...