Kippie de wonderhen

Kippie de wonderhen 15 april 2016

Kippie verzorgt haar veren

Op slag verliefd waren wij! Op een pluimveeshow stonden we destijds oog in oog met een vriendelijke haan. Hij had een heel bijzonder voorkomen. Glanzend zwart, een felrode kam en lange lellen en bijzonder lang wit gezicht dat net zo lang was als zijn lellen. Een Spaanse witwanghaan, in het Engels ook wel ‘Clownface’ genoemd, een treffend passende naam. Statig, sierlijk, ja dit wat het kippenras dat ons groene droomeiland ging  verfraaien.

Om het landleven vorm te geven konden legkippen niet ontbreken en dus gingen wij op zoek naar een mooi toompje van deze Spaanse witwangen. Dat viel nog niet mee, het bleek een zeldzaam ras. Het verbaasde mij, ik vond ze vooral zeldzaam mooi. Toch vonden we een mooi setje op anderhalf uur rijden van de boerderij. Zo kwamen ‘Don Diego de la Vega’ met zijn vier kippies bij ons terecht om als gelukkige kippen op onze hectare terrein de ultieme scharreleieren te produceren. Wat een verwennerij en wat deden ze het goed!

Eén van de dames was bijzonder. Hoewel het ras zelden zelf de eieren uitbroedt, liet deze dame haar kippenkinderen in spé niet ontnemen. Niks broedmachinekuikens, die van haar werden door de diva hoogstpersoonlijk opgeleid tot echte scharrelkip. Met onnavolgbare moed en passie verdedigde zij haar grut. De boerderijkatten durfden niet eens te denken aan het kijken naar haar smakelijke pluizenbolletjes. Het risico dat ze met één oog verder op muizenjacht zouden moeten was ze toch te groot. Grote buizerds namen de vlucht voor de aanvallen van de bezielde moeder. Ondanks dat ze ook wel eens een kuiken verloor, meestal aan de verdrinkingsdood in een waterbak van de andere dieren, moet je je als kuiken van Kippie wel tot de gelukkigste wezens op aarde voelen. 

Superkippen worden echter ook ouder maar het was toch wel bijzonder dat ze vorig jaar nog een klein nest grootbracht. Inmiddels van kippie acht jaar en blind aan één oog. Toch leefde ze nog als een kippenkoningin, als enige Spaanse witwang die de tand des tijds doorstond op het droomeiland. Zij overleefde de gevaren van de vrijlopende kip. Zij kreeg het voor elkaar om als kippenoma nog een zoon groot te brengen in 2015.

Trots liep ik ook dit voorjaar weer met de inmiddels supertamme legende op mijn arm rond. Ik showde haar aan onze vrienden “Kippie is alweer negen jaar…een oude wonderkip!” zei ik trots. Ze zat zo prachtig in haar veren. Haar kleurige lellen felrood en…nog steeds onvermoeibaar aan de leg! Als mooi oefenmateriaal voor mijn fotocamera poseerde ze met haar zoon heerlijk in de eerste zonnestralen van de lente. Ze zou het nog wel negen jaar uit gaan houden.

Het was fris afgelopen tijd. Voor ik de paarden naar binnen zet controleer ik of er nog voldoende water in hun bak zit. Ik buig mijn hoofd over het muurtje om een blik in de bak te werpen…en dan…een schok! Een drama! Haar glanzende vleugels wijd, haar kop naar beneden, bewegingloos in het water! Onze laatste en oudste hen was een vreselijke dood gestorven. Verdronken! Ze was al bleek en koud, niets meer aan te redden. “Neeeeeee! Niet zij!” balend en verdrietig heb ik het diertje opgepakt en een mooi plekje aan de verkeerde kant van onze tuin gegeven. Rust zacht lieve Kippie, bedankt dat je ons leven verrijkte, bedankt voor je laatste smakelijke eitjes! Als ik ongelijk heb zien we elkaar ooit weer…maar nu zal ik een hoekje in mijn herinnering inrichten….Adieu!

Eénzijdig blind maar trots op haar bastaard reuzenzoon!

Man Don Diego de la Vega 2008