Churandy in Van Dale!

Maandag 22 augustus 2016.

Het zit er weer op voor de olympiërs deze mooie, kleurrijke spelen. Buiten de altijd geweldige gouden, hebben wij Nederlanders, verassende blije bronzen, maar vreemd genoeg ook  teleurstellende zilveren plakken binnen gehengeld. De reacties van de sporters op hun prestaties lieten weer eens zien dat sport ook vooral emotie is. Dat hoogmoed voor de val kan komen en dat heel erg goed, lang niet altijd goed genoeg is. Afhankelijk van wie je het vraagt.

Toch moet je als sportminnende Nederlander bekennen dat er één sporter is die altijd een glimlach op je gezicht tovert, hoe hij ook presteert. Met zijn 5^e plek op de 200 meter moeten we hem toch echt benoemen als overall winnaar van team NL en boegbeeld voor de nationale blijheid: Churandy Martina ‘King of smiles’. Wat een energie, wat een veerkracht, wat een positiviteit!

Na een aantal gebroken slaapsessies door het nachtelijk sporten, ben ik deze ochtend fris en vrolijk opgestaan. Ik besluit gewoon aan een mooie dag te beginnen en al mijn zorgen weg te lachen. Na een slechte periode lekker weer vooruit kijken, niet stilstaan bij het verleden, daaraan is niets meer te veranderen, dat was. Daarvan heb ik iets geleerd. Vandaag heb ik het zo druk als ik mijzelf maak en ik zie wel weer wat morgen komt. Ik doe mijn best het leven zo goed mogelijk te leven en probeer de mensen om mij heen aan het lachen te krijgen. Ik wil krijgen wat ik geef en voelen dat ik leef, kortom, ik voel mij zo Churandy!

Ja, Churandy als zelfstandig naamwoord, een blijde emotie, hij verdient het. Misschien is dat wel net zo mooi als goud. Niet vereeuwigd in de sportkroniek maar in de dikke Van Dale. Ik ga ervoor pleiten! Het woord promoten door het veel te gebruiken en goed te verspreiden. Doe mee en voel je ook lekker Churandy…het leven is mooi…

Vreemde vogels

Toen ik een tijdje terug het huis uitstapte hoorde ik hem weer. Met zijn weinig melodieuze tweetonige stem was hij druk een popje aan het versieren. “Koekoek koekoek” was zijn sexy lokroep. “Maar goed dat we hier tussen de akkers zitten” dacht ik nog buiten de doos… In veeteeltgebied zou het ventje nog wel eens raar op zijn snavel kunnen kijken als er een kudde zwartgevlekte dames zich aangetrokken voelden door zijn belofte naar lekkere snacks. Om het maar niet te hebben over de schok die het vogeltje te verwerken krijgt na een liefkozend, luid en vals, maar goedbedoeld, “BOE”.

Wat mij vanaf dat moment bezig hield, was eigenlijk van totaal andere aard….: ‘Hoe weet zo’n Koekoek nou dat hij een Koekoek is?’. Hij wordt immers grootgebracht door vreemde vogels die een andere taal spreken. Moeder koekoek legt één ei in een nest van een andere, het liefst, zangvogel.  Daar termineert ze de al aanwezige eitjes. Mochten er nog eitjes worden bijgelegd door de pleegmoeder, maakt het koekoekskuiken daar na zijn eigen uitkomst korte metten mee en smijt deze potentiële pleegbroers en zusters genadeloos over de rand van het nest. Toch is de zangvogelmoeder moeder genoeg en brengt de egoïstische parasiet liefdevol groot in haar eigen taal, met haar eigen normen en waarden.

Zelf breng ik een kaketoekuiken groot, de ouders hadden blijkbaar wat anders aan hun hoofd en wilden het kleintje niet meer voeden. Het gevolg van mijn reddingsactie zal een kaketoe zijn die vermoedt dat hij een mens is en ook mijn taal zal gaan spreken. Als hij geslachtsrijp is zal hij als monogaam kuifdrager verliefd worden op een mens en daardoor waarschijnlijk nooit een goede oudervogel worden. Ik heb tenminste nog nooit gehoord van een mensketoe, het zal wel iets genetisch zijn.

Toch werkt het voor die koekoek blijkbaar anders. Zijn monotone “koekoek” lijkt in de verste verte niet op de vrolijke melodie van een nachtegaal of winterkoning. En klaarblijkelijk vallen ze in hun latere carrière op hun soortgenoten. Hoe weten ze dat nou? Schrikken ze zich misschien een hoedje bij het aanzien van hun spiegelbeeld in een waterplas, raken daarna in een depressie omdat ze er behoorlijk anders uitzien dan hun pleegouders? Komen ze vervolgens op hun zoektocht naar hun eigen ik, lotgenoten tegen? En zitten die dan verstopt in een boomstam met een luikje? Ook een manier om met je depressie om te gaan. Door een klein spleetje gluurt het vogeltje de grote boze wereld in. Wanneer er dan toevallig een huilend vrouwtje op een tak voor hem land is hij zo blij. Met een ferme zwaai gooit hij zijn luikje open en wil verrassend uit de hoek komen met een lachwekkend “Kiekeboe”, maar alles wat hij uit kan brengen is blijkbaar een monotoon klinkend “Koekoek”. Toch weet het vrouwtje nu wel hoe laat het is en zal na enige ontuchtige handelingen op zoek gaan naar een kraambed dat eruit ziet als dat waar ze geboren is. Daar zal ze alle oude frustraties van zich af gooien en richt een bloedbad aan bij een mooi zingend gastgezin terwijl het mannetje deze ouders in de dop afleid. De geschiedenis zal zich herhalen en de vogelvrede zal ver te zoeken zijn, wat zou de wereld er veel beter uitzien zonder jaloezie!… vreemde vogel hoor! Toch ergens net mensen…

Over vreemde vogels gesproken, bekijk dit filmpje eens van onze babykaketoe Billy! :-)) Hij kwam een paar weken terug uit zijn ei op onze boerderij...

The sky is the limit!!...en het gras wat lang...

Vrijdag 27 maart 2016, toen het droomeiland aan de westkant dringend grasmaaiers nodig had...

Dete: "Zin in een raadseltje? Bweh"

Kiara: "Meh, weer een zoekplaatje?"

Conchita: "Jawel! Zoek de geiten haha" 

Dete: "Ik zie niets...ow ja...zwartbonte ossen?!"

Op 1 kilometer westwaarts..."meuh heuh?"

Mies: "Niet grappig! My big sisters"

Kiara: "Mijn naam is ...Struisvogel!"

Kacey en Bibi, de bejaardenclub: "Hebben jullie niets beters te doen, bwehehe"

Conchita: "Oh ja hoor, haantje of hennetje? hihi"

Dete: "Geen idee! maar ze smaken prima! Bweheh"

En zo hadden we weer een mooie spannende dag! 
Nieuwsgierig hoe het hier op deze mooie plek echt liep het afgelopen decennium? Lees ons boek: 'Droomeiland in het akkerland' en maak mee hoe zwaar de strijd is van een geitenboerin met wat weinig geluk...

Kippie de wonderhen

Kippie de wonderhen 15 april 2016

Kippie verzorgt haar veren

Op slag verliefd waren wij! Op een pluimveeshow stonden we destijds oog in oog met een vriendelijke haan. Hij had een heel bijzonder voorkomen. Glanzend zwart, een felrode kam en lange lellen en bijzonder lang wit gezicht dat net zo lang was als zijn lellen. Een Spaanse witwanghaan, in het Engels ook wel ‘Clownface’ genoemd, een treffend passende naam. Statig, sierlijk, ja dit wat het kippenras dat ons groene droomeiland ging  verfraaien.

Om het landleven vorm te geven konden legkippen niet ontbreken en dus gingen wij op zoek naar een mooi toompje van deze Spaanse witwangen. Dat viel nog niet mee, het bleek een zeldzaam ras. Het verbaasde mij, ik vond ze vooral zeldzaam mooi. Toch vonden we een mooi setje op anderhalf uur rijden van de boerderij. Zo kwamen ‘Don Diego de la Vega’ met zijn vier kippies bij ons terecht om als gelukkige kippen op onze hectare terrein de ultieme scharreleieren te produceren. Wat een verwennerij en wat deden ze het goed!

Eén van de dames was bijzonder. Hoewel het ras zelden zelf de eieren uitbroedt, liet deze dame haar kippenkinderen in spé niet ontnemen. Niks broedmachinekuikens, die van haar werden door de diva hoogstpersoonlijk opgeleid tot echte scharrelkip. Met onnavolgbare moed en passie verdedigde zij haar grut. De boerderijkatten durfden niet eens te denken aan het kijken naar haar smakelijke pluizenbolletjes. Het risico dat ze met één oog verder op muizenjacht zouden moeten was ze toch te groot. Grote buizerds namen de vlucht voor de aanvallen van de bezielde moeder. Ondanks dat ze ook wel eens een kuiken verloor, meestal aan de verdrinkingsdood in een waterbak van de andere dieren, moet je je als kuiken van Kippie wel tot de gelukkigste wezens op aarde voelen. 

Superkippen worden echter ook ouder maar het was toch wel bijzonder dat ze vorig jaar nog een klein nest grootbracht. Inmiddels van kippie acht jaar en blind aan één oog. Toch leefde ze nog als een kippenkoningin, als enige Spaanse witwang die de tand des tijds doorstond op het droomeiland. Zij overleefde de gevaren van de vrijlopende kip. Zij kreeg het voor elkaar om als kippenoma nog een zoon groot te brengen in 2015.

Trots liep ik ook dit voorjaar weer met de inmiddels supertamme legende op mijn arm rond. Ik showde haar aan onze vrienden “Kippie is alweer negen jaar…een oude wonderkip!” zei ik trots. Ze zat zo prachtig in haar veren. Haar kleurige lellen felrood en…nog steeds onvermoeibaar aan de leg! Als mooi oefenmateriaal voor mijn fotocamera poseerde ze met haar zoon heerlijk in de eerste zonnestralen van de lente. Ze zou het nog wel negen jaar uit gaan houden.

Het was fris afgelopen tijd. Voor ik de paarden naar binnen zet controleer ik of er nog voldoende water in hun bak zit. Ik buig mijn hoofd over het muurtje om een blik in de bak te werpen…en dan…een schok! Een drama! Haar glanzende vleugels wijd, haar kop naar beneden, bewegingloos in het water! Onze laatste en oudste hen was een vreselijke dood gestorven. Verdronken! Ze was al bleek en koud, niets meer aan te redden. “Neeeeeee! Niet zij!” balend en verdrietig heb ik het diertje opgepakt en een mooi plekje aan de verkeerde kant van onze tuin gegeven. Rust zacht lieve Kippie, bedankt dat je ons leven verrijkte, bedankt voor je laatste smakelijke eitjes! Als ik ongelijk heb zien we elkaar ooit weer…maar nu zal ik een hoekje in mijn herinnering inrichten….Adieu!

Eénzijdig blind maar trots op haar bastaard reuzenzoon!

Man Don Diego de la Vega 2008

Voor wie het boek 'Droomeiland in het akkerland' gelezen heeft...

Op de dag van uitgave van mijn avontuur schreef ik navolgend stuk. Ik kan me voorstellen dat zij die mij persoonlijk niet af en toe spreken, met vragen zijn blijven zitten...

Februari 2016.

Eindelijk is het af. Het boek is klaar om uitgegeven te worden. Het heeft even geduurd, steeds schreef ik een klein stukje. Ik was te ver heen om me nog ergens druk over te maken. Een maand geleden kreeg ik eindelijk weer zin om verder te gaan, iets te plannen voor de toekomst.

Sinds we stopten is de boerderij te koop maar tot vandaag nog niet verkocht. Ik zit hier op mijn stoel en geniet van het mooie uitzicht. Conan heeft zich in mijn schoot gerold en Socks ligt voor me op tafel. In de loods staan nog 5 geitjes in de kleine geitenstal. Bibi, Kacey, Dete, Mies en Kiara. We verkochten de melkgeiten afgelopen zomer in groepjes. Deze 5 pasten niet bij de laatste groep in de veewagen. Ik besloot ze als grasmaaiers aan te houden. Ik geniet weer van ze. Lady en Charlene delen de grote geitenstal, hoop doet leven zal ik maar zeggen.

De meeste spullen en gereedschappen zijn verkocht en de meeste schulden ingelost. Steeds stonden we aan de rand van een faillissement maar het geluk was aan onze zijde.

Met mijn gezondheid gaat het ook weer de goede kant op. Mijn bekken bleek achteraf op twee plaatsen te zijn ingescheurd van de val. Na aanhoudende klachten is het toch beter onderzocht en kon ik weer twee maanden op krukken.  Het gaat nu wel veel beter maar is nog altijd niet 100%. Na het verwijderen van rotzooi en een poliep uit mijn baarmoeder, heeft de oncoloog mij andere anti-hormonen gegeven. Ook dat probleem is nu opgelost. Mijn geest wordt tijdelijk in toom gehouden door antidepressiva, ik ga ervan uit dat de lente straks hetzelfde werkt zodat ik zonder die pillen verder kan.

Ondanks een krappe situatie zijn we toch op een kort tripje geweest afgelopen zomer. Verder hadden we tijd om wat bezoekjes af te leggen aan vrienden en familie. Ik heb veel gerust en geslapen. Veel gedacht en gehuild.

Ik leerde Loes kennen die samen met haar man en mooie kinderen ook een geitenbedrijf willen beginnen in Duitsland. Het doet me goed hen te helpen met tips en ervaring. De passie is er nog altijd, toch wel. Ze heeft mijn kaasrecepten en gaat er vast iets moois van maken.

Ik ben begonnen aan een volgend project: ‘Lekker geit, lekker goed!’ wordt een kookboek van puur geitenproducten en recepten. Alles wat ik leerde en verzamelde in de afgelopen jaren wil ik graag delen. Delen met consumenten om het lekkere heilzame geitenproduct te koken en verwerken. Delen met de geitenhouderij voor een stabielere toekomst door het winnen van meer geitenzuivelfans.

Het schrijven past mij. Ik voel me heerlijk en geniet. Dat heb ik overgehouden aan het mislukte avontuur als geitenboerin; genieten, tevreden zijn, het beste uit je mogelijkheden halen, je grenzen accepteren. Er lag inderdaad een pad naast het spoor. Ik zie zelfs veel zijpaden. Ik zoek het zijpad met de sporen van paardenhoeven, die zal ik inslaan. De geur van edele viervoeters, de allerbeste geur die ik ken. Gelukkig ben ik niet ontwaakt uit de droom. Om verder te jagen pas ik alleen mijn techniek aan, ik kan nog zoveel wel!  Ik zit vol ideeën, ik heb er zin in! 

XXX, Conchita

Lente bij Loes!

Het was weer heerlijk tussen de knuffeltjes!

Samen met Loes werk ik aan mijn volgende boek: 'Lekker geit, lekker goed!'. Een kookboek dat puur uit geitenproducten is samengesteld. Ik verzamelde en ontwikkelde deze recepten de afgelopen jaren in mijn rol als 'geitenkaasartiest' op onze geitenboerderij. Nu heb ik het stokje overgegeven aan Loes die het kaas maken al goed onder de knie heeft. Bij haar maak ik de foto's voor diegenen die zelf eens aan de slag willen om een kaasje te maken thuis. Naast kaasrecepten staat het boek natuurlijk bomvol recepten met geitenkaas die je binnenkort ook bij Loes kan kopen. Of een winkel in jouw buurt, het liefst regionale producten, zodat deze mooie ambacht kan blijven bestaan. Kleine boeren stoppen zoveel liefde in hun producten, laten we ze alsjeblieft steunen!

Natuurlijk kon ik het niet laten om mijn fototoestel mee te nemen naar de lammetjes van Loes. Ik had naast de receptenfoto's nog wel wat opslagruimte op het toestel voor knuffelfoto's. Wat zijn ze lief, wat zijn ze mooi, wat mis ik de lente bij ons thuis!

Met een brede glimlach scroll ik door de beelden, geniet maar lekker mee!

Groetjes, Conchita

Het boek bestellen?

Droomeiland in het akkerland kun je nu ook persoonlijk bij mij bestellen. Stuur een kort berichtje met je adres naar polderziegen@gmail.com en ik zal na betaling van € 12,50 het boek opsturen.

De wereld wordt weer groen!
Als een wonder voelt de wereld als ik uit het huis stap. Ik voel de vogels, ruik de zon en zie het groen ontspruiten. De poes brengt me trots een dode muis maar als ik die aan dreig te pakken besluit ze zelf nog even met het lijkje te jongleren. Ik ga een stukje verder de wereld in en zie hoe de paarden vrolijk de plaggen uit de ontwakende voorjaarsweide trappen terwijl de hond de naastgelegen akker bemest met een smeuïge bruine bolus. De zon deed ook de engelen ontwaken. Met oorverdovend geknal scheuren ze over de stille landweg langs de boerderij in een poging hun stalen rossen van de winterroest te ontdoen. Ik kijk goed om mij heen en zie dat het gras van de buren daadwerkelijk groener is dan dat van mij. De karren stinkende mest hebben hun werk uitstekend gedaan, nu mag de zon het afmaken. De wereld wordt weer groen. Iedereen geniet.

Van alledag en geluk

Boodschappen

Mijn man doet vaak alleen boodschappen. Ik houd er zo van!

Als vrijdenkende vrouw kan ik mijzelf heel boos maken over rolverdeling door geslacht, leeftijd of verstandelijk niveau. Behalve een fysieke voorsprong aan de kant van de mannen van gelijk trainings- en conditieniveau, denk ik dat alles wat we doen of denken als mens individualistisch is. Helaas krijgen we, zelfs in deze moderne westerse gemeenschap, rollen en taken toebedeeld die ‘zo horen’. Veel te vaak wordt niet eens de vraag gesteld waarom dat zo is. Ik pleit voor verandering, laten we nou gewoon zeven miljard individuen zijn. Als groepen verbonden door innerlijke waarden, niet door uiterlijke kenmerken. Een waarschijnlijk onhaalbare droom, maar hoop doet leven.

Gisteravond kwam ik thuis na een bezoekje aan mijn vriendin. Ik had spontaan mijn laptop en tas gepakt en reed naar haar toe, alle plichten voor die dag achterlatend. Geluiden van een dipje gaven mij de lust om haar te gaan opvrolijken door haar te helpen waar ze was vastgelopen. Na een gezellige middag kwam ik weer thuis waar de geur van een heerlijk ovengerecht mij al tegemoet kwam. Bij het vertrek die middag, had mijn man gevraagd hoe laat, hoe warm en met wat, de oven aangezet moest worden. Zo konden we op de tijd die ik beloofd had thuis te zijn, direct eten. Als vrouw voelt dat goed, een man die meedenkt. Toch kon hij het die avond niet laten een steekje onder water te geven. De dag ervoor had ik blijkbaar beloofd mijn tongstrelende Tiramisu te maken om de vrijdagavond te vieren. Zomaar het leven vieren met bourgondische spijzen en dranken maakt de innige band met een partner en het besef van het goede leven hier in het westen, dat alles de moeite waard is. Nu moesten we dat doen met een kaasplankje. Ook niet verkeerd maar man lief liet duidelijk weten licht teleurgesteld te zijn vanwege het gemis van de zacht-zoete verleiding uit Italië. Wat kunnen mannen soms zeuren…

  

Deze morgen stapte mijn echtgenoot al vroeg in zijn schoenen om op pad te gaan. Zoals vaak op zaterdagmorgen ging hij naar de markt om wat heerlijke kipgerechten te halen bij de poeliersstal in het volgende dorp. “Ik neem meteen boodschappen mee voor de komende dagen” had hij gezegd. Trots op het initiatief besloot ik alsnog de Tiramisu maar direct te maken bij wijze van verrassing…

Wat een stoere man heb ik toch. Doordat ik niet op watjes val, kwam hij ooit op mijn pad. Weliswaar een tikje traditioneel en conservatief opgevoed, dat gaat nou eenmaal ook in deze tijd nog zo, maar redelijk vrijdenkend en heel vrouwvriendelijk. Toch, volgens de westerse denkpatronen, een typische man. Zo één met rondslingerende sokken en altijd de zapper in zijn hand. Tja, en wat wil je als vrouw nou eigenlijk? Een breedgeschouderde, goed uitziende adonis met een zorgzaam karakter, humor en behulpzaam. Maar ook met haar op zijn tanden, niet te volgzaam, ondernemend, ongecompliceerd en een eindeloze adoratie voor zijn eigen vrouw. Met testosteron genoeg voor een aangenaam seksleven en om te je beschermen voor het kwaad, maar met te weinig testosteron om naar andere vrouwen te kijken, machtswellust en agressiviteit tentoon te spreiden. Is er iemand die deze figuur al gevonden heeft?

Enfin, het feestdesert stond al in de koelkast toen manlief weer tuis arriveerde. Hij plantte de goed gevulde doos met boodschappen op het aanrecht en griste er een verpakking met mergpijpjes uit voor zijn schatje, de hond. “Ik heb allemaal heerlijke spulletjes meegenomen om te eten, kijk jij even wat direct in de vriezer moet. Het is wel voor een hele week eten” zei hij trots. Er kwam inderdaad een rijkheid aan lekker eten uit de doos. Hij had slim ingekocht en diverse ‘kant-en-klaar’ vleesgerechten uit de aanbieding meegebracht. Ook kip, noten en gebak kwamen uit de doos…oh jee…we moeten toch echt eens aan onze lijn denken. Met een zelfingenomen lach had manlief wel de Tiramisu zien staan, maar besloot mij te plagen en zijn mond te houden. Hij wist dat ik de vraag ging stellen….ik trap er nog altijd in. Ondanks het gezellige uitpakfeest, kon ik het niet laten mij toch lichtelijk te ergeren aan zijn mannelijkheid. “Wat voor groenten eten we bij de gerechten” had ik gevraagd omdat ik de gezonde aspecten van de dagelijkse maaltijden miste. Lachend zei hij: “daar ben ik niet van hoor, dat is jouw afdeling…had je maar een boodschappenlijstje mee moeten geven”

Vandaag lach ik erom, ik heb een goede bui. En trouwens, ik had als netjes opgevoede vrouw nog wel voldoende groenvoer in de vriezer om het nodige met het aangename te verenigen.

Daar gaat mijn pleidooi. Zijn mannen en vrouwen dan toch van een ander ras? Of zijn wij toevallig twee individuen die per ongeluk in het collectief geheugen passen? Ik ben geneigd het laatste te geloven maar betrap mezelf nog altijd op maatschappelijke normaliteit. Ik ga vanaf nu maar weer mijn stinkende best doen om elk mens als individu te zien en te beoordelen. Ik hou van mensen zoals ze zijn en om zelf gelukkig te worden zal ik ze ook accepteren zoals ze zijn. Zij zijn altijd anders dan ik, ongeacht verschijningsvorm, gelukkig wel!  

Zomaar een zaterdag...een paar jaar eerder

Het boek is klaar!

Daar is dan mijn verhaal. Ik hoop dat jullie ervan genieten. Ik kijk er in elk geval met een tevreden gevoel op terug. Het heeft mij ervan overtuigd dat het najagen van een droom een goede manier is om je kop op positief te houden. Door mijn kanker was het niet fijn, maar zonder dit avontuur op het droomeiland was ik er vast slechter aan toe geweest. Ik had nu tenminste een goede drive om te willen overleven.

Hoe het nu met mij is zal ik 21 Mei 2016 laten weten in deze Blog.
Lieve groetjes, Conchita.